قرآن مهجور

اگه کسی تو زندگی ائمه علیهم السلام یه کمی دقت کنه و بخواد ببینه کدوم یک از اون بزرگواران از همه غریبتره کافیه یه کمی تاریخ زندگی اونا رو مطالعه کنه بعضی میگن آقا امیر المؤمنین علیه السلام غریب بوده و کار به جایی رسیده بوده که سلام آقا رو هم جواب نمی دادن، یه عده ای غربت امام مجتبی علیه السلام رو مثال می زنن و میگن غریب اونیه که حتی زنش هم که محرم اسرارشه باهاش خوب نباشه چه برسه که قاتلش از آب در بیاد شبیه همین غربت در مورد امام جواد علیه السلام هم تو تاریخ اومده عده‌ی دیگری غربت امام حسین علیه السلام رو و تنهایی ایشون در صحرای کربلا و بی وفایی مردم کوفه در حق ایشون و خانواده‌ی ایشون یاد کردند در مورد امام رضا علیه السلام هم که معروفه از شهر خودشون به اجبار به خراسان کشوندند تا جایی که وقتی به اون بزرگوار سلام می دیم می گیم السلام علیک یا غریب الغرباء.

اما به نظر من غربت همه‌ی اهل بیت علیهم السلام یه طرف غربت آقا امام زمان علیه السلام هم یه طرف چرا؟ واسه اینکه ائمه علیهم السلام درسته هر کدوم در زمون خودشون نوعی غربت داشتن ولی عزیزان و یاران با وفایی در کنارشون بودن که دلشون به اونا گرم بود اما امام زمان علیه السلام چی؟ دشمناش رو نمیگم دوستاش که اهل دعای ندبه و برپایی اعیاد شعبانیه هستند چقدر از ته دل و فقط به خاطر حضرت و همیشه صداش می کنند؟ چرا باید یادمون بره که آقا داریم و خیلی وقتا از ایشون غافلیم ولی او حتی برای یک لحظه ما رو از یاد نمیبره؟